teorie poznawcze
Encyklopedia PWN
intencjonalność
czynność umysłu kierującego się ku przedmiotowi, która wg scholastyków nadaje przedmiotowi charakter bytu intencjonalnego (tzw. zdolność intelektu do łączenia się w akcie poznawczym z rzeczą poznawaną).
[łac. intentionalis ‘zamierzony’],
papież, teolog i filozof.
kanon
filoz. ogólnie przyjęta norma, obowiązujący wzór, tradycyjny wzorzec, np.: w etyce, estetyce, logice, teorii poznania;
[łac. canon ‘prawidło’, ‘przepis’ < gr. kanṓn ‘pręt (mierniczy)’, ‘miara’, ‘reguła’, ‘prawidło’, ‘wzorzec’],
kierunek w ekonomii, stworzony przez K. Marksa w 2. połowie XIX w.
psychol. reakcje psychiczne pojawiające się w sytuacjach wywołujących poczucie lęku i osobistego zagrożenia, umożliwiające zmniejszenie lub eliminację tego poczucia bez zmiany obiektywnej sytuacji;
Nagel Ernest, ur. 16 XI 1901, Nové Město (Austro-Węgry, obecnie w Czechach), zm. 20 IX 1985, Nowy Jork,
amer. logik i filozof;
